Wrażenie ogólne
Owczarek niemiecki jest psem średniej wielkości o lekko wydłużonym tułowiu, mocnej budowie, suchym kośćcu i silnym umięśnieniu. Ma okrywę włosową dobrze chroniącą go przed wpływem warunków atmosferycznych. Odpowiadający wzorcowi wygląd psa obrazuje wrodzoną siłę, pojętność i zwrotność w ruchu. Owczarek niemiecki powinien wykazywać odwagę i nieustępliwość w obronie swojego pana i mienia, z pasją atakować na rozkaz, ale poza tym powinien być czujnym, posłusznym i miłym towarzyszem w domu lecz powściągliwym w stosunku do innych osób. Pomimo wybujałego temperamentu owczarek niemiecki powinien być skłonny do uległości, dostosować się do każdej sytuacji, chętnie wykonywać wyznaczone dla niego zadania. Jego uzdolnienia węchowe w połączeniu z budową kłusaka, umożliwiającą na spokojne i pewne, bez wysiłku wypracowywanie śladów z nosem trzymanym tuż przy ziemi powodują, że może być używany do różnych celów, jako pies tropiący i szukający. Ogólny jego wygląd jest zatem wyrazem naturalnej szlachetności i wzbudzającego respekt spokojnego usposobienia.
Głowa
Proporcjonalna do wielkości tułowia (długość ok. 40 % wysokości w kłębie). Nie powinna być ani ciężka ani za delikatna i lekka lub zbyt wydłużona, między uszami umiarkowanie szeroka. Ma być sucha i umiarkowanej szerokości między uszami. Długość mózgoczaszki równa się około 50 % całej długości głowy, szerokość mózgowioczaszki u psa nieco większa, a u suki nieco mniejsza niż jej długość. Czaszka ogłądana z góry stopniowo i równomiernie zwęża się, poczynając od uszu, ku wierzchołkowi nosa, zaś czoło oglądane z boku i z przodu powinno być tylko lekko wysklepione, bez – lub ze słabo zaznaczoną bruzdą czołową.
Policzki
Policzki lekko zaokrąglone, nie wystające. Pysk silny, szczęka i żuchwa dobrze rozwinięta, wargi suche, napięte, dobrze przylegające. Grzbiet nosa jest prosty, o linii prawie równoległej do przedłużonej linii czoła.
Uzębienie
Uzębienie zdrowe, mocne pełne (42 zęby: 20w szczęce i 22 w żuchwie). Owczarek niemiecki ma zgryz nożycowy, tzn. że siekacze muszą działać na kształt nożyc, przy czym siekacze żuchwy zachodzą na ścianki tylne siekaczy szczęki. Mięzy zębami nie powinno być większych odstępów. Tyłozgryz i przodozgryz, jak i wspomniane luki między zębami stanowią wadę. Wadliwy jest też zgryz cęgowy.
Oczy
Oczy średniej wielkości w kształcie migdału, nieco skośnie osadzone, nie wyłupiaste, o barwie dostosowanej do umaszczenia, możliwie ciemnej. Spojrzenie żywe, spokojne, świadczące o pojętności.
Uszy
Uszy średniej wielkości, u nasady szerokie, ku górze zwężające się, wysoko osadzone, szersze u nasady, stojące, prosto trzymane, ostro zakończone, z małżowiną skierowaną do przodu. Wiele psów w czasie ruchu lub spoczynku w postawie leżącej kładzie uszy do tyłu, co nie jest wadą.
Szyja
Szyja silna o dobrze rozwiniętych mięśniach, sucha bez luźnego podgardla.
Tułów
Długość tułowia nie powinna przekraczać o 110 do 117 % wysokości psa. Kłąb długi, wyraźnie wzniesiony i łagodnie przechodxzący w linię grzbietu.
Klatka piersiowa
Klatka piersiowa głęboka (ok. 45 – 48 % wysokości w kłębie), długa, sięgająca daleko do tyłu. Żebra dobrze uformowane i długie, ani beczkowato wygiętew, ani płaskie. Dobrze ukształtowana klatka piersiowa zapewnia łokciom swobodny ruch w czasie kłusa, natomiast zbyt wybrzuszona, zakłóca ruch łokciom i powoduje ich odstawanie.
Grzbiet
Grzbiet łącznie z lędźwiami prosty i silny. W części piersiowej niedługi, mocny. Lędźwie krótkie, szerokie, mocne, silnie umięśnione.
Zad
Zad długi, lekko spadzisty. Zad krótki, spadzisty lub o poziomej linii nie jest pożądany.
Brzuch
Brzuch umiarkowanie podkasany.
Proporcje budowy ciała i kątowania kończyn owczarka niemieckiego
H – wysokość w kłębie, L – długość tułowia
zachęcając go do wejścia zwracając uwagę żeby nie zrobił sobie krzywdy. Jeżeli nie chce nie zmuszamy go, możemy próbę powtórzyć później lub na następnym szkoleniu. Pamiętajmy że szkoląc psa musimy zwracać uwagę żeby go nie zniechęcić
Szata
Poszczególne włosy proste, twarde i przylegające. Głowę łącznie z wewnętrzną stroną uszu, przednią stronę nóg i palce okrywa sierść krótka, szyję – dłuższa i gęściejsza. Na tylnej stronie nóg sierść jest dłuższa. Na pośladkach dłuższe włosy tworzą tzw. „portki”.
Maść
Czarna z regularnymi brązowymi, żółtymi lub jasnoszarymi znaczeniami (podpalaniem); z czarnym czaprakiem; śniada; czarna i szara jednolita, albo z jaśniejszymi lub brązowymi znaczeniami.
Kończyny przednie
Łopatka długa, skośnie ustawiona, dobrze umięśniona, płasko przylegająca. Ramię jest ustawione do łopatki prawie pod kątem prostym, mocne i dobrze umięśnione. Przedramię oglądane ze wszystkich stron proste, o długości większej niż głębokość klatki piersiowej. Śródręczę silne, niezbyt stromo ustawione. Łokcie ani odstające, ani wciśnięte. Łapy owalne, tworzą je krótkie zwarte i wysklepione palce oraz twarde, ale nie szorstkie opuszki. Pazury krótkie, mocne, ciemne.
Kończyny tylne
Pośladki szerokie, silnie umięśnione. Kąt w stawie kolanowym ok 120. Ukątowanie kończyn tylnych odpowiada mniej więcej ukątowaniu przednich, ale nie może być przesadne. Staw skokowy mocny. Śródstopie mocne. Ogólnie biorąc, kończyny tylne powinny być mocne i dobrze umięśnione, aby mogły z łatwością spełniać zadania siły napędowej psa.
Kościec
Od owczarka wymagamy kłusu. Jest to zasadniczy sposób jego poruszania się, potrzebny zarówno do wykonywania funkcji pasterza jak i do zadań wynikających z funkcji psa użytkowego. Tak więc kości owczarka niemieckiego powinny być długie, bo wtedy jest na nich więcej miejsca dla przyczepu mięśni, lecz z tego powodu nie może on być kwadratowy
Kościec owczarka niemieckiego
1 – mózgowioczaszka, 2 – trzewioczaszka, 3 – żuchwa, 4 – oczodół, 5 – łuk jarzmowy, 6 – grzebień ciemieniowy, 7 – guz potyliczny, 8 – kość czołowa, 9 – próg czołowy, 10 – chrząstka nosowa, 11 – pierwszy krąg szyjny (atlas), 12 – wyrostek kolczysty siódmego kręgu szyjnego, 13 – wyrostek kolczysty pierwszego kręgu piersiowego, 14 – trzynasty krąg piersiowy, 15 – kręg przeponowy, 16 – pierwsze żebro, 17 – ostatnie żebro, 18 – mostek, 19 – pierwszy kręg lędźwiowy, 20 – wyrostek kolczysty siódmego kręgu lędźwiowego, 21 – kręgi krzyżowe, 22 – kręgi ogonowe, 23 – łopatka, 24 – grzebień łopatkowy, 25 – staw barkowy, 26 – kość ramienna, 27 – staw łokciowy, 28 – kość promieniowa, 29 – kość łokciowa, 30 – wyrostek łokciowy, 31 – kości nadgarska, 32 – kości śródręcza, 33 – kości palców, 34 – pazury, 35 – miednica, 36 – guz biodrowy, 37 – guz siedzeniowy, 38 – staw biodrowy, 39 – kość udowa, 40 – rzepka, 41 – staw kolanowy, 42 – kość piszczelowa, 43 – kość strzałkowa, 44 – kość skokowa, 45 – kość piętowa, 46 – guz piętowy, 47 – kość stępu, 48 – staw skokowy, 49 – kości śródstopia, 50 – kości palców.
Ogon
Obficie owłosiony , opuszczony w dół sięga co najmniej stawu skokowego. Czasem, choć to niepożądane ma lekkie zagięcie na bok. W podnieceniu i w czasie ruchu ogon jest wyżej podnoszony i wyginany.
Wysokość w kłębie psa 62.5 cm, suki 57.5 cm. Dopuszczalne jest odchylenie w górę lub w dół do 2,5 cm.
Wzrost
Wysokość w kłębie psa 62.5 cm, suki 57.5 cm. Dopuszczalne jest odchylenie w górę lub w dół do 2,5 cm.
Wady
Wszelkie braki obniżające przydatność użytkową, wytrzymałość i sprawność fizyczną, obojętność, słaby układ nerwowy, nadmierna pobudliwość, lękliwość. Wypłowiałe barwy umaszczenia. Psy albinotyczne lub z czarnym wierzchołkiem nosa. Nieprawidłowy wzrost, wątła budowa, długonożność, za krótki tułów, miękki grzbiet, stroma postawa kończyn. Kufa za tępa, krótka. Przodo lub tyłozgryz albo inne wady uzębienia. Zbyt miękki, za krótkie lub za długie owłosienie i brak podszycia. Uszy wiszące. Ogon zakręcony, źle trzymany.